Παρασκευή, Απριλίου 16, 2010

ΕΓΧΕΙΡΙΔΙΟΝ ΤΟΥ ΚΑΛΟΥ ΣΚΗΝΟΘΕΤΗ

"ΓΝΩΣΤΟ-ΠΟΙΗΣΗ (ΜΑΝΙΦΕΣΤΟ) {1}

ΓΙΑ ΕΝΑ ΑΛΗΘΙΝΟ ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΟ

ΤΟΥ ΕΡΩΤΑ, ΤΗΣ ΖΩΗΣ ΚΑΙ ΤΗΣ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗΣ.

Πιστεύω απόλυτα ότι μπορώ να κάνω ένα ανεξάρτητο, αυθεντικό,

ποιητικό, φιλοσοφικό, ανθρώπινο και αληθινό κινηματογράφο.

Πιστεύω ότι μπορώ να “γράφω”- κινηματο-γραφώ ποιήματα, δοκίμια,

συγκεκριμένες και αφηρημένες σκέψεις.

Πιστεύω ότι μπορώ να κάνω τα πάντα, ότι ονειρευόμουνα

και ότι ονειρεύομαι, μέσα από τον κινηματογράφο.

Ανεξάρτητος, μόνος, αυτόνομος,

με μιά ψηφιακή μηχανή, γυρίσματα σε φυσικούς χώρους,

με φυσικό φωτισμό και ήχο, με ανθρώπους και πράγματα ζωντανά

που να καίνε, να πονάνε και ν’ αγαπάνε, με μόνο σκοπό την αλήθεια

και την αρμονία της ψυχής μας και του σύμπαντος κόσμου.

Κάμερα στυλό του Αστρύκ, κινηματογράφος αλήθεια του Βερτώφ,

με οδηγό τη σκέψη και την ψυχή μου

και όχι το αναπαραστατικό σενάριο,

σαν προέκταση του μυθιστορήματος, με αρχή, μέση και τέλος,

την κατάντια του κινηματογράφου και του πολιτισμού.

Το θέαμα (το “εντυπωσιακό” στήσιμο, η “καλή” σκηνοθεσία,

το “καλό” σκηνικό, οι “άψογοι” ηθοποιοί, το “γρήγορο” μοντάζ

και τέλος το “καλό” σενάριο με το “σωστό” ιδεολογικό μήνυμα)

λειτούργησε και λειτουργεί ιμπεριαλιστικά (κατακτητικά)

και μόνο για εμπορικούς λόγους (καμιά σχέση με την αλήθεια).

Η αναπαράσταση-μίμηση, το θέαμα, άρχισε και τελείωσε στον Όμηρο.

Όλα τα άλλα, μέχρι σήμερα, είναι επαναλήψεις.

Πιστεύω ότι μπορώ να κάνω ένα αληθινό κινηματογράφο,

με αυτούς που αγαπώ και μ’ αυτούς που μ’ αγαπάνε,

με ότι ρυθμό θέλω, συστηματικά, γρήγορα, αλλά με ηρεμία,

όπως όταν γράφεις ένα ποίημα,

όπως όταν τραγουδάς ένα αγαπημένο τραγούδι,

όπως όταν αναπνέεις, όπως όταν αγαπάς, όπως όταν ζεις,

δηλαδή όπως ΠΑΝΤΑ.

“Τα μυστικά του σινεμά είναι σαν της ποιήσεως την μαγεία,

είναι σαν ποταμός που ρέει… εικών εικών και άλλες εικόνες” (2).

Έτσι λειτουργεί το μυαλό μας, μοντάζ (σύνθεση) εικόνων,

σκέψεων, λέξεων, συναισθημάτων και πάει λέγοντας…

“σαν της ποιήσεως τη μαγεία”.

“Τα μυστικά του σινεμά δεν είναι στο νόημα,

μα στην αλήθεια που έχουν” (3).

Το σινεμά είναι ακόμα στην αρχή του.

Η χρυσή εποχή αρχίζει τώρα…

που μπορεί κανείς να γυρίζει ταινίες όπως γράφει ποιήματα.

ΠΙΣΤΕΥΩ ΣΤΟΝ ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΟ ΑΛΗΘΕΙΑ."

Πέμπτη, Ιανουαρίου 14, 2010

και μια παλια συνεντευξη

απο τον Νικο Νομικο

νέο φανζινοσάιτ

Χιλια εύγε στους δημιουργους της νεου αυτου ιστοχωρου για τα ελληνικα φανζιν.

Ετικέτες

Τρίτη, Ιανουαρίου 02, 2007

Μια μικρη ανασκοπηση

Η «Διαγωγή Μηδέν», υπήρξε μια ομάδα φίλων με κοινό χαρακτηριστικό το πάθος για τον κινηματόγραφο, ένα πάθος που μετουσιώθηκε σε fanzine που κυκλοφόρησε την περίοδο 1996 -2001 τέσσερα τεύχη. Η ομάδα στηρίχτηκε εξ αρχής στις δικές της δυνάμεις και σιγά – σιγά χάρη στη βοήθεια των φίλων της από τις πιο αναπάντεχες εσχατιές της Ελλάδας μοιράστηκε με τους αναγνώστες της τις χαρές, τις αγωνίες, τα λάθη και το υποσυνείδητο όραμα για ένα καλύτερο κόσμο. Είναι δύσκολο να περιγράψει κανείς τις ατέλειωτες συζητήσεις, τις διαφωνίες, τα πειράγματα, τη σχεδόν θρησκευτική μανία που προσήλωνε τη ματιά μας σε μια καινούργια ή σε μια ξεχασμένη ταινία. Η ομάδα μας ωρίμασε στην Ταινιοθήκη της Ελλάδας (στην οδό Κανάρη), στις απίθανες μεταμεσονύχτιες προβολές ή στους μαραθώνιους του Αλφαβίλ, στα αφιερώματα σε κινήματα, ιδέες, και σε δεκάδες δοκίμια, άρθρα για το παρελθόν, το παρόν και το μέλλον του σινεμά. Αισθανόμαστε ακόμη σαν πολίτες του κόσμου βλέποντας ταινίες όπως το «Μίσος», το «Μαζί Ποτέ»,την «Πόλη του Θεού» ή το «Old Boy».


Η μανία με τις εικόνες καταντούσε μαγεία και όχι ιδεοληψία, εξαιτίας της αθωότητας που συχνά γινόταν ιδιοτροπία αλλά σε καμία περίπτωση σκόπιμη διαστρέβλωση της πραγματικότητας, όπως συμβαίνει στα περισσότερα έντυπα του χώρου.
Η απόλυτη ελευθερία απόψεων, δημιούργησε ένα πλήθος άρθρων, γύρω από ταινίες που ακόμα και σήμερα διατηρούν αδιάπτωτη τη γοητεία τους, όπως για παράδειγμα το «Seven», τα «Ουράνια Πλάσματα», τον «Νεκρό», ή τους «Δώδεκα Πιθήκους», ενώ τονίστηκε το έργο παλαιότερων δημιουργών όπως του Μπουνιουέλ, του Βιγκό, του Ταρκόφσκι, του Αντονιόνι, του Βέντερς, ή του Λόουζυ. Παράλληλα παρουσιάστηκαν σκηνοθέτες όπως ο Μιγιαζάκι, ο Μάικ Λι, ο Τζάκσον, σε μια εποχή που ήταν παντελώς άγνωστοι στο ευρύτερο κοινό.

Συνυπήρχαν έτσι κείμενα για τον R.Bresson, J.Arnold, ή για τον Μιγιαζάκι χωρίς να διασπάται η ενότητα του περιοδικού, διεγείροντας με νέες προτάσεις την περιέργεια του αναγνώστη.


Σε μια εποχή που δεν ευνοεί το συλλογικό όραμα αλλά το ευτελές, το πρόχειρο ή το εύκολο θέαμα επιμείναμε χωρίς δογματισμό, αλλά με απόλυτη προσήλωση στο διαφορετικό, στο καινούργιο, στο πρωτότυπο. Βέβαια τα χρόνια περνούσαν και ίσως ακούγεται παράδοξο: γερνούσαμε και εμείς μαζί με τις αγαπημένες μας εικόνες. Με πιο απλά λόγια συνειδητοποιούσαμε σιγά – σιγά ότι ο κόσμος γύρω μας άλλαζε αλλά όχι όπως το θέλαμε εμείς: οι μαζικοί χώροι του σινεμά, οι πρόχειρες κριτικές, η αδιαφορία του κοινού που σέρνεται στις αίθουσες χωρίς σκοπό και χωρίς πάθος, άλλαξαν για πάντα την εικόνα του τοπίου και το όνειρο που είχαμε ξεθώριασε και έγινε σαν ένα καρέ σε μια παλιά ασπρόμαυρη ταινία.

Καμιά φορά σκέφτεσαι τα χρόνια που πέρασαν, μη έχοντας τη δυνατότητα να τα διαμορφώσεις διαφορετικά, και μένοντας πιο μόνος από ποτέ, χαμογελάς και είσαι αναγκασμένος να παραδεχτείς πώς ότι έκανες ήταν το καλύτερο. Δεν είναι κακό να το πιστεύεις αυτό.


Γιώργος Ψ.


http://www.fanzines.gr/index.php/2009-10-15-13-30-57/175--0.html